In 1972 kwamen in Luzern vier jazz muzikanten bij elkaar en stichtten de “electricjazzband“ OM vernoemt naar het gelijknamige album van John Coltrane. Hun muziek was een mengeling van rock, jazz en elektronica, de groep werd een groot succes en kreeg een ware cultstatus en een contract bij Japo, het bijlabel van ECM. In die tijd waren er meer groepen met eenzelfde concept, het Britse Nucleus en het Nederlandse Association P.C., waarbij P.C. staat voor drummer Pierre Courbois. In 2008 kwamen ze weer bij elkaar voor een optreden op het vermaarde Willisau Jazz Festival, uitgebracht op Intakt Cd 170. Nu zijn de musici van OM weer bij elkaar gekomen om “It’s about time” op te nemen, het zijn de Zwitsers Urs Leimgruber (1952) op sopraansax, Bobby Burri (1949) op contrabas, Fredy Studer (1948) op drums en percussie en de Ier, maar in Luzern opgegroeide Christy Doran op elektrische gitaar. Dat is niet het hele verhaal, want de heren Doran en Burri zijn ook nog bezig met allerlei elektronische apparaten en Studer is ook te horen op “Bowed Metal” (gebogen metaal ?).

Enfin, het resultaat doet me niet echt denken aan hun oudere werk, daarvoor overheerst toch de hoeveelheid elektronische gadgets die de muziek in mijn opzicht teveel overheersen. En de natuurlijk positieve , maar alleszins zweverige hoestekst van Michael Scheiner, draagt daar ook enigszins toe bij, echt uitbundig positief vind ik die niet en in mijn opinie zijn de muzikanten blijven steken tussen de fusion jazz van weleer en de freejazz , omdat de inbreng van alle stekker instrumenten in mijn oren al het luisterplezier bederven. Het mag natuurlijk te maken hebben met mijn eigen voorkeuren waarin ik geenszins de Free jazz afwijs, zelfs in tegendeel, maar ik heb een antipathie tegen allerlei elektronische geluid experimenten waarbij de muzikale structuur ver te zoeken is en daarom valt het me moeilijk om een onbevangen verhaal te schrijven over dit album. In het eerste nummer “like a Lake (dedicated to Marianne B.) is er zelfs nauwelijks een instrument te horen, laat staan date er sprake is van melodie en/of ritme. De titel “Covid-19 Blues” intrigeerde mij natuurlijk, maar er is geen blues in te horen wel allerlei angstaanjagende geluiden die vooral mijn katten zenuwachtig maakten, zelf noemen ze hun muziek “ElectroAcoustiCore”.

Sorry, maar al die piepjes en brommende geluiden zijn aan mij niet besteed, maar er zullen zeker liefhebbers zijn, en van Christy Doran heb ik heel andere zaken in huis waarin hij laat horen dat hij een bijzondere gitarist is.

Jan van Leersum.